Niektórzy zupełnie nie zwracają na nie uwagi, o ile krzew jest w ogólnej dobrej kondycji, ładnie kwitnie i rośnie, a wierzchnia strona liścia wygląda prawidłowo - nie ma plam ani przebarwień. Dociekliwe osoby lub wprawni ogrodnicy potrafią jednak dostrzec niepokojące objawy również na spodniej stronie liści różaneczników - są to charakterystyczne, brązowe, drobne plamki, występujące niekiedy bardzo obficie. Mało jest publikacji na ten temat i mało fachowych porad - jak z tym walczyć i czy walka jest w ogóle zasadna?
Tego typu zmiany w ujęciu fizjologicznym stanowią skorkowaciałą tkankę liścia. Tkanka korka, czyli fellem, powstaje w wyniku podziałów komórkowych w tkance korkotwórczej, fellogenie. Komórki korka są grube, sztywne i zdrewniałe, stąd ich barwa - brązowa a sama tkanka korka pełni funkcję ochronną w roślinie - zabezpiecza ją przed działaniem niekorzystnych środowiskowych czynników zewnętrznych jak i atakami patogenów.
W przypadku niektórych odmian różaneczników, takie zabezpieczenia tworzą się w sposób naturalny wokół porów występujących na liściu po spodniej stronie. Roślina otacza istniejący w jej powłokach otwór tkanką korka, aby ją zabezpieczyć przed narażeniem na czynniki zewnętrzne.
Tkanka korka może być również wytwarzana w odpowiedzi na żerowanie owadów nakłuwających liść (są to np. prześwietliki), które przerywają powłokę liścia na jego spodzie - tworzy się mała ranka, którą roślina obudowuje zabezpieczającą tkanką korka.
Wygląd takiego liścia może do złudzenia przypominać liść zaatakowany przez patogeny grzybowe powodujące plamistość liści. Jednak w przypadku plamistości o podłożu infekcyjnym, plamy są widoczne zarówno na wierzchu jak i pod spodem liścia oraz mają charakter rozwojowy - zwykle powiększają swoją średnicę z czasem.
Jeżeli jednak plamki są drobne (mają postać małych kropeczek), występują w miejscach naturalnych porów po spodniej stronie liścia lub w wyniku żerowania szkodnika i nie przechodzą (nie uwidaczniają się) na wierzchniej stronie liścia to najprawdopodobniej jest to naturalne korkowacenie.
Niektóre odmiany mają większą a inne mniejszą skłonność do wytwarzania takich skorkowaceń. Szczególnie charakteryzuje się nim np. odmiana Alfred, Kokorin, inne odmiany fioletowe. Powstawanie skorkowaceń nie jest powodem do niepokoju i nie ma potrzeby rozpoczynania walki z tą fizjologiczną cechą rośliny.
